Co rusz spotykam ludzi, którzy twierdzą, że karanie to miłość. Zawsze łatwo przychodzić im to mówić, kiedy dotyczy to innych ludzi, szczególnie tych, którzy czynią zło. Często ten mechanizm przypisują Bogu. W tym wypadku karanie wiąże się z potępieniem. Zawsze pytam, czy ukarzesz swoje dziecko chorobą, wojną, okaleczeniem, bezrobociem za to, że było wobec ciebie nieposłuszne? Czy jesteś w stanie swoją małą córeczkę życiowo skopać tylko dlatego, że ona ci pokazuje, że wie lepiej?
Tak, w naszym – bardzo ograniczonym – ludzkim myśleniu jest taki mechanizm: zło – kara. Czasem dodajemy (przy bardziej humanistycznym podejściu do winowajcy), że to z miłości do ciebie. I w naszym, ludzkim, myśleniu zasadniczo, większości to starcza. Problem – według mnie – polega na tym, że przypisujemy to myślenie Bogu. Bóg w tej teorii – Istota doskonała, samowystarczalna – stworzył (jak mówimy z miłości) człowieka, a teraz, kiedy ten człowiek okazuje się być mega niedoskonały i kompletnie niewystarczalny, będzie przez Boga karany, bo nie dosięga ideału.
Bóg przyszedł na świat, by świat zbawić, nie potępić. Przyszedł i uczył nas w Jezusie, że te nasze porażki to nie jest koniec, to nie jest coś, co musi nas prowadzić do wiecznej zagłady beznadziei. On przyszedł uczyć człowieka wychodzenia z strasznych konsekwencji naszych wyborów, a nie karać nas za to, że my kompletnie niewiele rozumiemy z świata, w którym przyszło nam żyć.
Przeczytałem dziś w artykule [KLIK] Redaktora Kucharczaka z Gościa Niedzielnego, że jestem lalusiem. Jestem nim, bo jak pisze: „Słowo „kara” jest nieprzyswajalne dla pokolenia bezstresowo wychowywanych lalusiów, którzy dostają histerii już nie tylko słysząc o klapsie, ale nawet o szlabanie na kino”. Tak się składa, że dostawałem nie tylko przysłowiowe klapsy, że do kina rzadko chodziłem, bo wychowałem się w biednym domu. A mój dom był raczej pełen stresu. I jako taki właśnie robię wszystko, by nie wierzyć w Boga, który mnie karze, ale mnie kocha. Wierzę w Boga, który – jako Miłość – z natury swojej jest niezdolny do karania. Kara i miłość to nie jest coś tożsamego. Tak, Bóg pozwala, bym się czasem taplał w gó… moich wyborów, ale tapla się w nim ze mną, nie zostawia mnie, nie patrzy jak się duszę i umieram z tęsknoty. Jest obok, bo wrzucił zło moich czynów na barki Swojego Syna.
Jedni mi mówią, że jestem lalusiem, inni mi mówią, że jestem liberałem. A ja Wam mówię: jestem chrześcijaninem, który z nędzy swojego grzechu doświadcza tego, że Bóg jest naprawdę dobry. Mam w sobie takie śmiałe przekonanie, że wpadam w grzechy i słabości także po to, bym potrafił rozumieć rozpacz innych. Jednak noszę w sobie sporo nadziei i wiary w to, że Bóg jest dobrym Tatą. To wszystko pomimo mojego dość malkontenckiego charakteru. Pomimo tej nadziei często wpadam w beznadzieję. I z niej Bóg mnie wyprowadza, a nie karze za to, że w niej zrobiłem złe rzeczy.
Jeśli Boga sprowadzimy tylko do ludzkiego myślenia i stanie się on już tylko kalką super sprawiedliwego człowieka, to nic nam już nie zostanie z nadziei.
Panie Redaktorze – uważaj na słowa, których używasz. A Fatima, to nic innego jak Ewangelia. Tak, w niej też niektórzy chcą zobaczyć Boga na nasz obraz, ale to jest fałszywy trop.
Brawo. Bóg jest miłością.
A ja zawsze się dziwię jak słyszę o tym, że z Boga się robi Kogoś niedostępnego. Bóg jest tak BLISKO, że aż nie do uwierzenia ale dla tych co właśnie z Boga robią Kogoś niedostępnego. Ja uwielbiam Boga Towarzystwo. Nie boję się Boga i wierzę w Jego MIŁOŚĆ bo jej doświadczam od NIEGO OSOBIŚCIE. Nikt mi nie wmówi, że Bóg kara. Nie uwierzę. Bóg zawsze nas wyprowadza z bólu i zła a nie je na nas zsyła. To jest naprawdę wielkie kłamstwo takie myślenie o Bogu. Mówię to odważnie i otwarcie.
Hmmm…
To jak Ojcze w takim razie rozumieć słowa z Ap 3,19:Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się!
Czytaj w świetle Męki Pana.
Jak pamiętam za książką o. Szustaka OP, w oryginale po grecku „karcę (lub) ćwiczę” znaczyło bardziej „wychowuję (paidozeo, jak wychowywać dzieci – paidos)”
Bóg jest miłością!Jak trudno było zrozumieć ,że Bóg nie karze,ale jest pełen miłosierdzia.W takiego Boga chcę wierzyć!Wychowana w domu dysfunkcyjnym byłam straszona Bogiem i karą Bożą…Uciekłam od takiego Boga,ale w historii mojego życia każde zdarzenie coraz bardziej mnie sprowadzało do dna…Z tego zła Bóg wyprowadził wiele dobra i wierzę w to,że każde zdarzenie jest nie za co,ale po co?Bóg jestem moim kochanym Tatą a jego syn Jezus ukochanym wzorem postępowania…Poglądy o.Kramera są mi bardzo bliskie,jestem zafascynowana tym,że ON wyraża wszystko to,co mi w duszy gra…Przytulam po matczynemu bracie Grzegorzu!Jak dobrze,że jesteś!
Dlaczego ojciec uważa, że kara oznacza cierpienie? Przecież nie zawsze tak jest. Jeżeli widzi się karę jako zemstę, to faktycznie jest problem. Ale kara która ma charakter wychowawczy to chyba jednak coś innego. Słyszałem kiedyś takie zdanie, że Bóg karze nas w ten sposób, że daje nam to czego MY chcemy. I coś w tym chyba jest…
A mnie ciekawi stanowisko o. Grzegorza w następującej sprawie:
Skoro Bóg nas nie karze, to po co zdobywać tzw. „odpusty”?
Wszak Kościół naucza, że uzyskiwanie odpustów, chroni nas przed doczesnymi karami za grzechy.
Będę bardzo wdzięczny za odpowiedź. Pozdrawiam.
Piotr odsyłam do nauki o odpustach zawartej w KKK. Ja nie mam nic do dodania.
Z jednej strony faktycznie wizja Boga karzącego za byle co nie przystaje do chrześcijaństwa. Z drugiej strony są czyny, za które nie tylko mamy prawo ale wręcz obowiązek karać. Trudno sobie wyobrazić łagodną resocjalizację Adolfa Eichmanna czy Heinricha Himmlera. Po okropieństwach wojny ludzkość miała prawo do surowej odpłaty na architektach piekła na ziemi, choćby dla komfortu psychicznego. Sam Jan Paweł II, konsekwentny przeciwnik kary śmierci nierzadko podkreślał, że wobec okrucieństwa masowych zbrodni ludobójstwa kara śmierci wymierzana ich sprawcom wydaje się być usprawiedliwiona. Podobny zapis znalazł się zresztą w Katechizmie. Tak więc miom skromnym zdaniem – GENERALNIE jesteśmy przeciwko karze śmierci, ale nie przekreślamy jej w sposób absolutny, pomni koszmaru dwóch totalitaryzmów, zostawiając możliwość jej zastosowania wobec sprawców najokrutniejszych zbrodni.
Czy to nie jest brzemię wkuwanego bezlitośnie na pamięć „Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza a za zło karze”? (Czy to prawda, źe to polski fenomen katechetyczny?) Dodając charakter Polaków, zamiłowania do mesjanizmu urasta to do myślenia magicznego kara-nagroda.
Nic tak dobrze nie buduje jak dobry przykład, odpowiedź na zło i podłe zachowanie miłością zawstydza i powoduje zmianę. Nie kar potrzeba a kontaktu z Miłością.
Acha…
.. więc to,że w Dwóch Wojnach Światowych zginęło i cierpiało miliony niewinnych ludzi to sprawił nasz Bóg ?
To była Jego Kara ?
A ja głupi myślałem że to grzechy ludzi wywołały tę falę zła i cierpienia.
To ja chyba wierzę w innego Boga niż Redaktor.
Do mojego Boga mogę mowić „Ojcze ktoryś jest w niebie”.I wiem że gdy Go poproszę o jajko,to nie da mi skorpiona.
PS.Jeśli każde zło na tym świecie jest karą,to za co karę odbierali męczennicy?
Dlaczego nasz Pan cierpiał na krzyżu? Za jaką karę? Czy Bóg jest tyranem i sadystą który wypuszcza demony wojny za każdym razem gdy Go zdenerwujemy ?
Laluś, czy liberał… To śmieszne łatki. Dla jest ważne, że Twoje słowa pozwalają mi odkrywać Boga i lepiej rozumieć siebie w Jego planach. Często nie zgadzam się z Tobą, ale szczerość, którą prezentuje szczęście bardziej do przemawia niż uczone kazania.
Dziękuję Pamiętam w modlitwie
Trafiłam tu dzięki udostępnionemu wpisowi.I dobrze, bo czytając niektóre wpisy mogę bardziej zrozumieć to, o czym Ojciec pisze i co pisze. Nie zawsze się z Ojcem zgadzam, czasem mnie Ojciec irytuje ale teraz wiem przynajmniej jak na to spojrzeć. Podziwiam odwagę, aby tak bardzo odkryć siebie publicznie i poddawać się nieustannej krytyce i linczowi. Czy to konieczne? Pozdrawiam.