- Tak, kapłan jest szczególny. Szczególny, bo kapłaństwo to „szczególne powołanie w Kościele”. Małżeństwo jest powszednie, takie zwykłe, w większości. A większość – to masa, nijakość. Kapłanów jest mniej, są szczególni, bo przecież sam Bóg ich wybrał do tej szczególnej służby.
- Właśnie kapłaństwo to służba. Kapłan nie pracuje, on posługuje. Praca, robota jest dla mas, szczególni ludzie nie pracują, oni posługują i inni muszą o tym wiedzieć, że szczególni posługują.
- Kapłan ma swój strój, tak – znak wyrzeczenia się świata i przyobleczenia się w Jezusa. Wyrzekamy się świata, ale bardzo z niego korzystamy. Wsiadamy do światowych samochodów, oczywiście dobrych, bo musimy dojechać na czas do chorych i umierających; zakładamy ten nasz znak odejścia od świata, wtedy kiedy trzeba zaznaczyć swoją inność, ale są przecież momenty, kiedy zdejmujemy go, aby nie drażnić innych. No bo jak w pubie usiąść w sutannie?
- Kapłaństwo to brak czasu. My się nieustannie troszczymy o zbawienie naszych owieczek, więc nie możemy siedzieć w kolejce do lekarza, znamy przecież wielu fachowców – należymy do elit, znamy ważnych ludzi, oni znają nas, więc idziemy sobie na wzajem na rękę.
- Kapłaństwo jest szczególne, jak już zauważyliśmy, więc ma swoje pozdrowienia, nie świeckie, inne od tych codziennych. KIedy spotykamy kapłana należy „pochwalić Pana”, bo właśnie przed naszymi oczyma kroczył jego ambasador. I przecież nie chodzi o niego, ale właśnie o Pana.
- Kiedy kapłan stoi przy ambonie to każde jego słowo jest Słowem Bożym. Nieważne czy mówi o miłosierdziu, czy mówi o polityce, czy o seksie. To zawsze jest Słowo Boże, które głosi, nie wypowiada.
- Kapłaństwo jest tak wzniosłe, że nie liczy się już człowiek, który w nim jest. Świetnie to widać w tekście: Szanuję twoje kapłaństwo, przy równoczesnym wyrażeniu pogardy człowiekowi, który w nim jest. Jesteś ważny tylko dlatego, że otrzymałeś kapłaństwo.
- Kiedy mówisz krytycznie o kapłanach jest zaprzańcem wiary, stajesz po stronie ateistów, ludzi złych, antyklerykałów, przyczyniasz się do parszywego ataku sił zła na świętość kapłaństwa.
*tekst ironiczny
Prawdziwie i odważnie. Szacun, proszę Ojca. Sprawia Ojciec, że to słowo właśnie, „ojciec”, przechodzi mi z dużo mniejszym trudem przez usta w odniesieniu do osoby całkowicie obcej. Sprawia Ojciec, że chcę słuchać o mądrości i miłości Bożej. Dziękuję.
no, bo już się, kurcze, przestraszyłem
Wciąż mnie ksiądz zadziwia, oczywiście pozytywnie zadziwia.A gdyby tak zostawić „tylko” zakony, a znieść instytucję kapłanów diecezjalnych, być może niektóre z tych punktów byłyby mniej aktualne…tak mi się wydaje…ale co ja tam wiem, zwykły szary człowiek bez misji i posługi…W każdym razie dziękuję księdzu za to jaki jest.
dodałabym jeszcze ironiczno- żarotobliwie: ksiądz nie idzie, ksiądz kroczy, ksiądz nie je, ksiądz spożywa:). Na szczęście jest wielu normalnych księży, którym wcale nie przeszkadza zwykłość ich powołania…
Nie żebym była specjalistą od kapłaństwa, ale ksiądz Twardowski co nieco o nim wiedział, w końcu sam kapłanem był. W moim ulubionym wierszu, zupełnie niechcący, pojawia się piękna definicja kapłaństwa (a może nie tylko?): „Modlę się Panie żebym nie zasłaniał/ był byle jaki ale przezroczysty (…)/aby już Ciebie tylko było widać”.
Kapłan nie uśmiecha się do tej jednej wybranej owieczki i nie biegnie z Komunią w te okolice, gdzie znajduje się ta wybrana jedna owieczka- On przez przypadek w Środę Popielcową i w niedziele biegnie z Komunią z uśmiechem godnym tego dnia do swojej wybranej owieczki. Kapłan z uśmiechem mówi : „przykro mi,że cierpisz przeze mnie”. Kapłan z obrzydzeniem omija te okolice kościoła gdzie bywa ten, kto mu jako wysłannikowi Jezusa zaufał i zawierzył swe najskrytsze bóle. Kapłan to ten, który szuka przyjemności i lekkości życia w towarzystwie bezproblemowym i udostępnia do lajkowania słodkie, wytarte slogany. Kapłan wreszcie to ten, który chyba szuka…i tyle. Tego się właśnie nauczyłam przez ostatni rok. Dziękuję za to ironiczne i jakże prawdziwe podsumowanie. Doceniam samokrytycyzm. Nie wierzę już w kapłanów ale mimo to dalej wierzę w Dobro, w Boga.
Rozumiem
A my, tzw. wierni? Czy to nie my odbieramy kapłanom prawo do normalności? Zapominamy (albo raczej nie przyjmujemy do wiadomości), że jesteście takimi samymi ludźmi jak my, też macie swoje słabości, gorsze dni, prawo do błędów. Też macie swoje potrzeby (nie myślę tu bynajmniej o celibacie). Dlaczego nie widujemy Was w kinach, teatrach, na koncertach, w pubach, restauracjach, siłowniach, sklepach? Może dlatego, że gapilibyśmy się na faceta w sutannie jak na kosmitę? Lubimy sadzać Was na świeczniku i czujnie obserwować każdy Wasz ruch, a nóż powinie się któremuś noga, to będzie o czym gadać. To nie my przypadkiem jesteśmy tymi fachowcami, którzy „idą Wam na rękę”?
Może czas trochę zluzować, zwrócić księżom prawo do zwykłego życia, przestać zamykać ich w trójkącie: kościół, plebania, ewentualnie szkoła. Niech idą spokojnie ze znajomymi na piwo, obejrzą fajny film w kinie, zrobią zakupy w osiedlowym sklepiku bez naszych głupkowatych spojrzeń i obawy, że ktoś im znowu żyć nie da.
Tak, poczynając od tych „zwykłych wiernych”. Każdy jest zwykły.
Oczywiście myślę tu o samokrytycyzmie dotyczącym kapłanów jako grupy ogólnie a powyższy mój komentarz to wyraz moich osobistych rozczarowań.Tekst może ironiczny ale i tak podziwiam ojca odwagę że taki opublikował.
Pozdrawiamy bardzo!